Ik vind je keuze om te lezen zeer interessant. Ik kan er verschillende dingen aan koppelen, het is een interessant voorstel als theater, jezelf eigenlijk ook als een consument opstellen, niet als producent. Je draagt geen monoloog voor maar kiest ervoor om in stilte een tekst te lezen, waarvan de inhoud ook verborgen blijft voor de toeschouwer. Niet alleen de inhoud maar ook je gezicht blijft verborgen. Door die verborgenheid heb ik de vrijheid om eender welk verhaal in te beelden, ik word nieuwsgierig naar je gezicht maar ik kan ongestoord naar je lichaam kijken. De rust die lezen als actie brengt is natuurlijk heel aangenaam, het is mooi om een geabsorbeerd iemand te kunnen bekijken. Deze keuze om je aandacht op een duidelijke actie te focussen staat je toe om het vraagstuk “Is er een vierde muur?” volledig te omzeilen. Jij doet gewoon jouw ding en de toeschouwer mag daarnaar kijken. Tegelijk zie ik ook een statement in je performance, de tijd nemen om een tekst te lezen, niet op een scherm maar op ouderwets papier lijkt ook iets te willen vertellen over onze hedendaagse informatietechnologie, social media en de constante stroom van prikkels die we ondergaan. Naarmate de tijd vordert merk ik wel een soort twijfel ontstaan, het lijkt alsof je niet zeker bent of je wil doorgaan. Die twijfel, een soort zwakte en gebrek aan doorzettingsvermogen vind ik heel menselijk. Ik kan mij daartoe verhouden, we kennen allemaal het gevoel van urgentie om onze tijd goed te besteden. Is het nog wel een goede tijdsbesteding om te lezen? Wat het onderwerp ook moge zijn, misschien is er een betere en compactere informatiedrager, compacter zowel in tijd als ruimte? Deze twijfel slaat ook over op mij als toeschouwer, hoe lang kan ik kijken naar iemand die leest? Gaat er een soort ontknoping komen of is dit alles? Is het besef dat er niets meer is de ontknoping? Ik denk dat je ervoor kan kiezen om het hierbij te laten, maar het moet een duidelijke keuze zijn, en deze keuze staat nog steeds niet in de weg te spelen met micro-acties, je ademhaling, je houding, verdeling van het gewicht over de voeten, de bal en de hiel, de hoek waarin je je hoofd houdt,.. Hierin zit een enorm potentieel voor muzikaliteit die mij nu nog ontbreekt. Ik denk dat je niet mag negeren dat het toch een theatrale situatie is, en hoewel je kiest om alles te laten volgen uit je keuze voor het lezen als performatieve actie, deze actie niet dicteert hoe je daar bent. De disciplinering van een toeschouwer maakt dat je bewust een houding kiest, toch? Zelfs als je probeert spontaan te zijn vind ik dat je de theatraliteit en muzikaliteit moet voeden, op een spontane manier. Misschien moet je het beschouwen als een improvisatie. Dit brengt mij naar het belangrijkste punt van mijn feedback, hoe verhoud jij je tot het werk? Dit is niet helemaal duidelijk uit je performance, ik voel de zoektocht naar een houding binnen het werk. En dat mag maar dat creeert voor mij een onaangename spanning, ik kan als toeschouwer niet ontspannen in het “kijken naar”. Ik voel dat mijn aanwezigheid jouw stoort, onzeker maakt. Is dit ook een keuze? Heeft dit een bepaalde betekenis, misschien in relatie met de social media van daarnet? Dat mag wat mij betreft wel wat duidelijker, anders voel ik enkel en alleen onzekerheid en niet die tweede laag die de onzekerheid zin geeft. Je kostuumkeuze vind ik een beetje alledaags, misschien valt daarin nog wel iets te halen qua betekenis geven. Het lijkt alsof je deze ochtend iets aangegooid hebt, dat gevoel krijg ik, en dat past voor mij niet bij het hele thema van zichzelf laten bekijken. Als ik jou was zou ik eens try-outen zonder kostuum, naakt dus. Dan open je een hele wereld van voyeurisme, want dat is dit soort theater in essentie toch wel? Ken je trouwens het werk van Bruce Naumann? Zijn vroegere werk is misschien wel interessant voor jou om te bekijken, hij speelt ook met verveling, dagelijkse banale activiteiten. Alles wat de kunstenaar doet is kunst, zoiets. Naar het einde toe merk ik een soort ongeduld, het einde is in zicht. Dit vond ik om eerlijk te zijn verschrikkelijk storend. In het begin neem je mij mee in je rust, naar het einde voel ik dat je er vanaf wil, van deze hele situatie en dat die tekst maar snel uit is. Bij het einde had ik graag dezelfde rust willen ervaren als in het begin, maar ik voelde een gebrek aan zorg. Zorg voor mij als toeschouwer en voor je artistieke keuze, voor het lezen zelf. Dit heeft voor mij de hele performance ondermijnd, ik krijg het gevoel dat je zelf te veel een product bent van de hedendaagse informatiecultuur om er een kritiek op te leveren. Begrijp je mijn feedback een beetje, of komt dit als een donderslag bij heldere hemel? Heb je hier iets aan?
Ok, niet slecht, je hebt gekozen voor een personage die een tekst staat te lezen. Je hebt een zeer zuivere, visuele leesstrategie, je vat iedere betekenis van elk woord dus dat betekent dat je je vak als lezer kent. Dat doe je erg goed. Als ik jou was zou ik wel opletten voor het door jou gekozen tempo. Je gaat steeds sneller en sneller doorheen de woorden scannen. Ik sta me toe dit aan je mee te geven voor de toekomst, want ik mis bij jou echt je innerlijke spraak.
Ik vind het aangenaam dat je personage er ontspannen bij staat, en dat je de tekst goed lijkt te begrijpen. Ik wil wel even kwijt dat ik het op zich een gedurfde performance vind. Het is een moeilijke taak om zo een introvert personage neer te zetten en toch het publiek te blijven entertainen. Ik bemerk dat je focus heel erg op de tekst is gericht. Dus je limiteert jezelf enorm als het gaat om communicatie naar het publiek toe. Je verkiest duidelijk een vierde muur, deze keuze begrijp ik aan de hand van je concept. En toch heb ik het gevoel dat er oogcontact mist. Heb je het wel tegen mij? Communiceer je de inhoud wel met IEDEREEN? Dit zijn vragen die onmiddellijk bij me opkomen. Wat wil je ons vertellen? Zijn woorden op een vel papier tegen de muur wel noodzakelijk als scenografie? Zou je niet evengoed alsof kunnen doen? Doen alsof je leest, met je gezicht naar het publiek toe en een onzichtbaar vel papier zonder enige letters en woorden. Dat zou ik alleszins veel grappiger vinden. Je doet ermee wat je wil. Ik geef je gewoon mijn mening.
Oh ja, als je er dan toch voor kiest om met een echt vel papier te performen zou ik wel willen meegeven dat je een iets geëngageerde lichaamshouding zou kunnen aannemen. Ik denk dat een meer geëngageerd lichaam, positief op je publiek zal werken. Misschien zullen ze zich dan bedenken dat het wel een experimentele performance zal zijn, met een diepe inhoud, die in de tekst te lezen valt. Maar wat ik nu zie is dat je er een beetje conventioneel bij staat, je verkiest een lichaamshouding die we allemaal wel al eens gezien hebben. Een klassieke leeshouding die wel allemaal kennen. Er is niets spannends aan. Probeer jezelf en je publiek eens even te verrassen. Stap uit die comfortzone. Probeer eens wat nieuws. Wat ik wel goed kan zien is een duidelijk, nieuwsgierig personage, een doorzetter. Maar met behoud van je eigen neutraliteit, je eigen persoon. Dat is aangenaam. Ik kan me goed inleven in jou rol. Ik kan me gemakkelijk bedenken om eenzelfde performance op te voeren. Jammer genoeg kom je met een charmant, conventioneel personage niet ver. Je performance lijkt me bijvoorbeeld absoluut niet toegankelijk voor kinderen. Ik twijfel echt aan de keuze van jou doelgroep. Ok, er bestaat een nichemarkt van geschoolde, minimalistische kijkers die houden van mono-ritmische toneelstukken maar dit zou je bijvoorbeeld echt niet kunnen doen op festivals zoals Boulevard of Oerol ofzo. Je moet je publiek kunnen bijhouden. Daarvoor zal je echt jezelf als kunstenaar nog moeten bevragen en je stuk nog zwaar moeten aanpassen. Je zou al kunnen beginnen met nadenken over je kostuum. Zelf hou ik ook wel van een ‘casual’ look, maar ik heb dan ook al wat ervaring als kijker. Probeer volgende keer eens even een ander kostuum dat toegankelijker is en tot de verbeelding spreekt. Het is maar een suggestie maar doe bijvoorbeeld eens een dierenkostuum aan. Dat zou grappig zijn want dieren kunnen niet lezen. Ook zou je op de muur kunnen projecteren. Dat is veel moderner dan een klassiek A4 tegen de muur. Als je projecteert kan je ook nog bewegen ten opzichte van de tekst. Dan zet je iets dynamisch neer, met een spanningsboog enz. Zoomen en achteraan de tekst lopen. En zoomen zou zeker goed zijn want ik heb geen idee wat je nog steeds aan het lezen bent. Als ik met je zou kunnen lezen zal het al een heel stuk beter zijn. En als je naar me luistert krijg je misschien ooit nog vijf sterren in de theaterkrant.